Evelien en haar man zorgen vol liefde voor hun zoon Tijmen, die chronisch ziek is. In dit interview vertelt Evelien over de mooie momenten die ze samen beleven en hoe ze als gezin omgaan met de zorgen en onzekerheden rond Tijmen’s gezondheid. Ze legt uit hoe trots ze zijn op hun zoon en hoe kleine momenten van dankbaarheid hun kracht geven om door te gaan.

Voor wie zorg je en wat is jouw relatie tot die persoon? 

“Ik zorg samen met mijn man voor onze chronisch zieke zoon van twaalf, Tijmen. Zijn gezondheid is kwetsbaar en vraagt om constante zorg.”

Wat geeft jou tijdens het mantelzorgen een lach op je gezicht?

"Als onze zoon dankjewel zegt omdat we midden in de nacht voor de zoveelste keer die week zijn bed verschonen, of als we zijn medicatie klaar hebben gelegd, of als we ’s nachts bij hem zijn in het ziekenhuis, of als we hem moed inpraten voor de zoveelste operatie. Het feit dat hij als jongetje van twaalf waardeert dat we dit voor hem doen, terwijl wij dat als vanzelfsprekend beschouwen. En dat het ons als gezin toch vaak lukt om (voor de buitenwereld) zo gewoon mogelijk te leven, zoals andere gezinnen met gezonde kinderen, terwijl er bij ons geen dag voorbijgaat zonder zorgen."

Wat bezorgt je een traan tijdens je mantelzorg-werk? 

“De angst die ons bekruipt bij een slechte uitslag, de onzekere toekomst; altijd bang om hem, na alles wat hij heeft moeten doorstaan, toch nog te verliezen. En dat we hem zo graag een zorgeloos leven zouden gunnen zonder controles, operaties, ziekenhuisopnames en medicatie. Ondanks alles ontwikkelt hij zich tot een vrolijke, positieve puber, en dat maakt ons heel trots.”

Wat is jouw levensmotto? 

“Kijk naar wat nog wel kan en probeer daarvan te genieten; morgen kan alles zomaar anders zijn.”